Zhgënjimi i Odiseut

Kur ika në të perënduar të diellit,

dhe në bregun e detarëve të dy u ndamë

të pata lënë si porosi të fundit,

një vegjë dhe një lirë

për tu zbavitur dhe kaluar mërzinë

Me vegjë të qëndisje

të gjitha skenat e jetës sonë

të punoje nën djersën që të zbukuron ballin

dhe të bën të turpshme e të trëndafiltë

të kujtoje ditën kur nën një dafinë

të gjeta dhe të putha vjellurazi si bandill

dhe me lirën të këndoje trimëritë e mija

gjakun e derdhur për të mbrojtur fronin

udhëtimin tim të lavdishëm në Trojë

dyluftimet në shesh të burrave me  trojanët

që shok në trimëri kishin vetëm luanët

të më ktheje në legjendë trimërie

shumë më të madhe se Akilit

dhe t’ia kaloje Tetis që legjenda veçse përhap

për birin e saj të shëmtuar dhe zdap

Sepse nuk më pëlqejnë fjalët që kanë hapur

se unë jam dinak i shpallur

se gjithë ditën mendja më rri veçse për dredhi

se një burrë duhet të matet dhe me trimëri

Ndaj , si njeriu im më i dashur

që i kam besuar gjithë skutat e shpirtit

shpresoja shumë që ti ta mbaje fjalën

dhe në pëlhurat e tua të qëndisje ato që thamë

dhe jo anijet që iknin e vinin në Jon përballë,

dritares së pallatit tonë në Itakë

dhe jo pas çdo anije të shënoje “burri im nuk erdhi sot”

dhe jo të numëroje vitet mot për mot

Pastaj ta shqepje dhe ta punoje prapë,

e kuptoj qëllimin tënd ,

mëtonjësit doje ti mbaje larg

por aty në ato pëlhura të papërfunduara

ende shoh nëmat dhe qortimet e tua

Jam burrë dhe instinkti më thërriste

të njihja një botë tjetër që më kuturiste

ke të drejtë ciklopët dhe thesi i erërave janë përralla

unë desha që të vizitoja gjithë qytetet e bardha

që ndaj detit të madh si kulla qelqi qëndrojnë

dhe nën rrezet e diellit pasqyra të jetës sonë prarojnë

Por sërish nuk e meritoja atë këngë që mu thur

nuk ishte e denjë për një burrë

të këndohet vetëm për udhëtimet e mia

që komentuesit të më përshkruajnë si një tregtar

ajo që unë shumë fort e desha

ishte që të më quanin trim të marr

E di,  se ti vetë s’këndon

dhe shokun tim të femërisë Homerin,

si rapsod ke pajtuar për të kënduar legjendës time

me vargje të pavdekshme poetike

por mua s’më pëlqen kjo këngë dhe më nevrikos

më trazon mendimet dhe durimin ma sos

se të gjitha janë hamendësime ta dish

dhe Circja dhe Nausika, Homeri ska nga ti dijë

se nuk erdhi me mua në Trojë se ishte i verbër

ndaj unë me të drejtë dyshoj

se këto janë të gjitha  fryt i fantazive të tua

që heshturazi në vesh natyra jote ti ka shtirë

dhe pastaj ia ke përcjellë Homerit të mirë

që mitin tim si ikanak i përjetshëm të këndoj

dhe trimëritë e mia në Trojë bota ti harroj

Ky është shpagimi yt për vitet e pritjes

vite që të zbardhën flokët dhe të lanë ndanë dritares

përherë të adhuruar nga mëtonjësit vërdallë

dhe e djegur për mua burrin e parë

Unë që nuk kthehesha dhe botën shëtisja

që mitin tim në mendje qëndisja

që si përngjet fare asaj se ti ke punuar

në vegjën që të pata dhuruar.

dhe që ti  në heshtje skena mendon

sesi pritjen e gjatë të ma shpagosh

Ndaj kam frikë kur më thua banja është gati

se fatin e komandantit tonë mendoj

ndaj kam frikë kur më jep verë

se ndoshta në të më helmon

dhe pastaj të derdhin të gjithë lot

mbi mbretin hero-udhëtar të vdekur në këtë bot

ndaj s’di ç’të bëj dhe të mendoj

s’di si kujtimin e dashurisë tonë të ngjall

se unë kam marrë dënimin më të madh

të jetojë në këngë dhe i vdekur i gjallë.

Ti hesht dhe s’flet, shikon matanë në det

duket sikur sërish dikë pret

Homeri me lirën dëgjohet të këndojnë

legjendën time që thurët të dy

për bëmat e mia me gra dhe popuj të tjerë

dhe për fatin tim të mjerë

të rri larg shtëpisë plot 20 vjet

dhe ti të presësh me mallin që të tret

Kur ika......për atë Zeus s’duhet të kisha ikur

Tiranë Gusht 2011