Gjergj
Kokalli (Giorgio Kokali) u bë shërbyesi i Lear-it në Korfuz, në pranverë 1856
dhe ndenji me të deri në vdekje në Monte Generoso, në gusht 1883. Origjina e
tij ishte shqiptare, i krishterë nga Suli, fliste shqip, greqisht, dhe
italisht.Veç detyrave të shtëpisë, Kokalli e shoqëroi Learin në udhëtimet dhe
me t’u kthyer ai ishte modeli që pozonte për piktorin, i veshur me kostumet që
Lear-i blinte nëpër vende të ndryshme. U mundua t’i mësojë anglisht shoqëruesit
të tij dhe një nga detyrat e Kokallit ishte që të lexonte në anglisht me zë
“Huta dhe macja”, por pa sukses. Pas vdekjes së gruas së Gjergjit më 1874,
Lear-i u dha një shtëpi djemve të tij; më i madhi Nikolla është varrosur në San
Remo. Lear-i besonte se “arsyeja që nëntë ndër dhjetë shërbyes i lë të
pakënaqur, është se padronët i trajtojnë si karrige apo tavolina dhe nuk e
çajnë kokën për ta si qenie njerëzore. Më vonë, në vitet e vetmisë, Gjergji u
bë përherë e më shumë shok i Lear-it. Një natë në javë ai e ftonte për një gotë
dhe një cigare që të kujtonin udhëtimet së bashku. “I shtrenjti im i gjorë
Gjergj, gjithmonë kishte qenë një suliot gjysmë i civilizuar, më shumë një Rob
Roy primitiv ose një malësor”,- shkruan ai në ditar pas vdekjes së Gjergj
Kokallit më 1883. “Uroj ta kem merituar një mik të tillë.” Nikollë Kokalli,
djali i Gjergjit është varrosur pranë tij.
Guri
i varrit ka një shënim përkujtimor për Gjergjin që kish vdekur më 1883 dhe
ishte varrosur në Mendrisio në Zvicër. Në atë pllakë është shënuar: Shqiptari i
krishterë nga Suli, ishte për 30 vjet shërbyesi besnik dhe mik i Eduard
Lear-it.
