Kënga e Mërgim Evropianit*

Prilli është më i egri i muajve,

lind zambakët nga toka e vdekur

  T.S.Eliot 

Prilli ngarend si i egër

fushave të brishta të qenies sime,

çel si sythe ndjenjat e qashtra

nën një qiell të pikëlluar, të vrerët

Mbaj mend pranverën e shkuar

tonelatat e saj që feksnin

në të mbathurat e dimrit që ka veshur pranvera

kërkoj më kot një të verdhë të çiltërt,

por ngado llamburit një e kuqe e shndritshme

si ajo veneciane që çmendi Ticianin,

me të dëshiroj të bëj autoportretin e shpirtit

e të trupit tim të pakët e të mpakët

flokëve që kanë filluar të  zbardhen

duke kujtuar me mall kohën e largët

të xhinseve të zbardhura në vetëdije harrimi

bluzave të strëngura nga djersa e pikëllimi

kështu dëshiroj ti bredh sërish trotuaret

në kërkim të asaj që më ka ligështuar nga padurimi

në gjumë më shfaqen gjithmonë shoqet e mia

si bukuroshet e Kavabatës së mjerë

udhëtoj me to në sfilita mode

zyra shtetërore të dekoruara si seksshope

që buzë rrugëve ngjajnë si strehëza varfërore

për të mbledhur gjithë racën e dobët njerëzore

avioni i bukurosheve të fjetura

gjithmonë tek unë e ka gjetur një pistë

një aeroport të këndshëm , të ndriçuar, fluid

Gjithmonë kam dashur të gdhend në memorie

dëshira të flakta që s’di nga vinin

ndërsa lexoja “Jetë Paralele”

dëshira tu përngjaja heronjve , rritej, rritej

Qortoj kohën, fatin se radhë herë ëndrrën realizoj

sepse të drejtën me ngulm gjithandej kërkoj

s’di të gënjej për asgjë, naiv te Zoti

në apogjetë e stinëve që ndërrohen

vazhdoj të iki larg matanë detit e maleve

jetoj thjesht e  pa tronditje,

avangarda të mërzitshme e futurizmi të shpëlara

Përpiqem të kap momentin e jetoj kohën e humbur

që në atdhe të tjerë po e vjedhin

orën se shikoj kurrë e gjithmonë koha që vrapon

më bezdis , tmerrësisht më bezdis

i kam thënë ose më merr me vete

ose fiksohu e vdis

Por nuk trishtohem se mbi të gjitha

nuk harroj se  jam njëri

që përpiqem të përjetoj gjënë më të thjeshtë,

njerëzoren e kohërave të mia

edhe kur lindi dielli në mëngjes,

edhe kur çel një trëndafil

edhe kur shkëmbej një puthje

edhe kur vajtoj një humbje

nën parzme të lehta e stuhi të egra

të ledhatisë së jetës.

E kjo më besoni më bën më të fortë

e kjo nuk ju gënjej është gjëja më e lumtur në botë.  

Mërgim Evropiani është personazh i krijuar për të përfaqësuar gjithë emigrantët dhe njerëzit e tjerë shqiptarë të larguar në gjithë këto vite nga vendi i vet dhe që asnjëherë nuk e kanë gjetur veten,  sa herë kanë dashur të rikthehen sepse për fat të keq vendi i tyre s’u ka afruar asnjëherë dhe në asnjë moment asnjë gjë. Më shumë se 1.000.000 shqiptarë jetojnë jashtë vendit dhe japin kontributin e tyre modest në vendet ku jetojnë pa mundur të kthehen në atdheun e vet që e kanë gjithmonë në zemër.