Epopeja e madhe e Gjergj Kastriot
Skënderbeut , përveçse ndikimeve gjeopolitike që pati në rajon ka meritën se
solli në vëmendje të Perëndimit sërish Arbërinë , nëpërmjet thirrjeve për ndihmë
krijimin e aleancave dhe mobilizimin kulturor, moral dhe fetar ndaj osmanëve që
po mundoheshin nëpërmjet pushtimeve të ashpra të asimilonin brenda perandorisë
së tyre këto territore. Në Arbëri, ku bëhet rezistencë zbarkojnë vullnetarë dhe
trupa ushtarake napolitanë, katalanë, gjermanë dhe anglezë të gjithë të
përbetuar për të luftuar osmanët dhe për të mbrojtur Evropën dhe krishterimin.
Edhe pse numri i tyre nuk është i përfillshëm për të ndaluar valën e pushtimit
otoman, letrat dhe kancelaritë që përfaqësojnë, idetë dhe kulturën që sjellin
bëjnë të mundur që ideja e Evropës në Arbëri dhe të një territori kontinuiteti
me Evropën të konkretizohet nëpërmjet aleancave të ndryshme që ata i kërkojnë
Papës së Romës për të udhëhequr luftën kundër osmanëve . Vetë, udhëheqësi
shqiptar, Skënderbeu është i ndërgjegjshëm se vepron në mbrojte të Evropës në
gjithë korrespodencën që ai ka me princat evropianë por dhe ata vetë nuk
mënojnë ta njohin kontributin e tij në këtë përpjekje fatale. Papa i Romës e
shpall atë Atlet të Krishtit, kurse i dërguari special i Papës , kalorësi
anglez John of Newport do ti shkruajë atij se e vetmja rezistencë serioze ndaj
osmanëve ishin shqiptarët dhe se po të binte kjo fortesë, atëherë shumë shpejt
ata do të ishin në Itali. Pikërisht në
këtë vetëdije të Skënderbeut por edhe të njohjes së aksionit të tij politik nga
Europa shërbeu dhe vepra e Marin Barletit për jetën dhe bëmat e heroit
shqiptar.
Një rol thelbësor në këtë drejtim
sidomos në diasporat e mërguara jashtë por dhe në shtresën e stratiotëve që
ishin ushtarët mercenarë në shërbim të fuqive evropiane, kryesisht nga
Dalmacia, Shqipëria dhe Greqia ka luajtur vepra e Marin Barletit “Historia e
Skënderbeut” (1508-1510). Në veprën e tij Barleti tregon se zotëron një kulturë
të gjerë dhe humaniste. Libri i tij është i rëndësishëm jo vetëm për të lexuar
jetën dhe aktivitetin e Skënderbeut por edhe pse jep një vizion të qartë të
idesë së Evropës ,nëpërmjet pangjirikëve për shpëtimin e Evropës apo
përshkrimin e gjallë të territorit të osmanëve dhe zakoneve të tyre. Çdo qytet apo ngjarje në
libër trajtohet njëherë nëpërmjet traditës greko-latine por dhe i bëhet jehonë
kërkesës për një unitet evropian kundër forcës shkatërruese të osmanëve. Kjo
traditë humaniste mundi të vazhdojë të zhvillohet në pjesën veriore të
Ballkanit, Kroaci dhe Slloveni të cilat nuk ranë nën sundimin otoman dhe si
pjesë integrale të Perandorisë së Shenjtë Austriake zhvilluan një profil të
qenësishëm evropian së bashku me kombësitë e tjera të Evropës Qendrore.
“Historia e Skënderbeut” e shkruar nga
Marin Barlet në gjuhën latine u përkthye më pas edhe në shumë gjuhë të botës.
Historia e Skënderbeut e Barletit u botua pwrgjatw viteve 1508-1510. Botimi i
parë u bë në Romë ndërmjet vitit 1508 dhe 1510 (botimi i dytë: Strasburg, 1537,
botimi i tretë: Frankfurt am Main 1578,
botimi i katërt: Zagreb, 1743) dhe u përkthye në gjermanisht (1533),
italisht (1554), portugalisht (1567), polonisht (1569), frëngjisht (1576),
spanjisht (1588) dhe anglisht (1596).
Në gjuhën gjermane kjo vepër u përkthye
nga Johann Pinicianus (1478 – 1542) dhe pati dy botime në 1537 dhe në 1578
. Skenderbeu paraqitej në botën gjermanike pas një kontrasti të madh kulturor
që kishte formuar ndarja e Europës në dy pjesë pas invazionit osman. Në vitin e largët të 1450, kur Johanes
Gutenberg shpiku shtypshkronjën, Kruja, kryeqyteti i Shqipërisë në kohën e
Skënderbeut po vuante rrethimin e saj të parë nga Sulltan Murat II. Ishte koha
kur Skënderbeu me fitoret e tij mbi osmanët filloi të kthehej në shpresën dhe
vullnetin e Evropës. Skënderbeu mbrojti me sukses Krujën kundër tre rrethimeve
të organizuara nga Murat II dhe Mehmet II, dy nga pushtuesit më të tmerrshëm të
asaj periudhe, që udhëhoqën ushtritë më të fuqishme në botë. Por në të vërtetë
Skënderbeu ishte më shumë se sa thjesht një komandant i talentuar ushtarak; ai
ishte gjithashtu një njeri i Rilindjes Evropiane dhe Humanizmit që po niste të
shfaqej në atë kohë në Evropë. Veprimet e tij ushtarake kundër osmanëve ishin
njëkohësisht edhe veprime kulturore dhe politike.
Ilustruesi i “Historisë së Skënderbeut”
të Marin Barletit, botimit të dytë në gjermanisht është miniaturisti dhe piktori gjerman Jost
Amman, (1539-1591). Amman lindi në Zyrih të Zvicrës në një familje intelektuale
me prejardhje gjermane. Më 1560 u shpërngul në Nuremberg të Gjermanisë ku jetoi
deri në fund të jetës së tij. Studioi në Francë, bashkëpunoi me piktorë të
dëgjuar dhe bëri piktura në qelq për familjet e shquara. Tërhoqi vëmendjen e
tipografëve të Nurembergut për gdhendjen e gravurave në dru. Ai realizoi mjaft
portrete të personaliteteve të mbretërve të Francës. Amman përdori inicialet e
tij në gravurë për identifikim vetjak. Një gravurë e rrallë e Ammanit lidhet me
episodin e dyluftimit të Skënderbeut me një sfidonjës. Gravura të tjera
informojnë ardhjen e Skënderbeut në atdhe, dhe gjithashtu trajtohen betejat e
lavdishme të Skënderbeut kundër turqve si dhe momentet e fundit të jetës së
tij. Në një nga këto gravura kemi pasqyrimin e qytetit të Krujës si një qytet
mesjetar europian ku në sfond dallohen disa kisha, arkitektura antike, tempuj
me kolonada, ndërtesa monumentale me harqe dhe stil gotik, muret me
kontraforte, porta e madhe e hyrjes, në pjesën kulmore të kompozimit gravuror
mbi një tjetër kullë të rrumbullakët ngrihet pak i anuar në shtizë një flamur i
madh me shqiponjën dykrenare, flamuri heraldik i Skënderbeut.(Moikom Zeqo. Gravuristi
Jost Amman, Skënderbeiada e artit. Drita.
- 1 prill, 2007).
Jost Amman nuk ka qenë në Arbëri por
nëpërmjet imagjinatës së vet përmes leximit të veprës së Barletit pikturon një
qytet të tipologjisë europiane të kohës. Sot nuk kemi shumë të dhëna për Krujën
mesjetare sesi ka qenë qyteti në brendësi të tij por kemi vetëm një objekt
muzeal që i përket Muzeut të Krujës. Kjo
është një kambanë e një kishe të Krujës e datuar nga viti 1462. Këtë të dhënë e
kemi nga konsulli francez i Shkodrës, A.Degrand. Në vitin 1901 ai botoi një udhëpërshkrim, ku
tregonte dhe per dy kambana, që ishin të lëna në mëshirën e fatit në rrënojat e
kishës brenda mureve rrethuese të kështjellës së Krujës. Njëra nga këto ishte
bashkëkohëse me epokën e lavdishme të Gjergj Kastriotit, e derdhur në bronz në
vitin 1462 (MCCCCLXII), me përzjerje metalesh të çmuara. Menjëherë u vunë në
levizje tregtarët e relikeve e
antikuareve,por fatmirësisht këtë relike të çmuar që iu trashëgua shqiptarve si shenjë i epokës së lavdishme të
tyre e bleu i mirinformuari Shtjefën
Gjeçovi, i cili më pas e skicoi,( vizatim në dy pamjet, që ruhet në AQSH,
Tiranë ku ruhet fondi i tij arkivor.)
Pas peripecish të shumta kjo
këmbanë gjendet në Muzeun e Krujës , dhe
është ndër objektet më me vlerë të këtij
Muzeu. Këtë këmbanë e ka dëgjuar dhe
Skënderbeu (pasi është e asaj kohe) dhe mendohet se ajo i përkiste
Kishës së Shën Andreas. (Fondi Muzeor i Muzeut Kombëtar Gjergj Kastriot
Skënderbeu, Krujë). Nuk është fort e qartë nëse Shën Andrea ishte shenjti mbrojtës i Krujës siç
dinë për Shkodrën që është Shën Stefani por me siguri ka qenë një nga kishat
kryesore të Krujës.
Amman portetizon një Skënderbe si një
hero europian , të veshur si një fisnik europian të kohës krejt të ndryshëm nga
sa jemi mësuar ta shikojmë në portret e shekullit të XIX. Ajo që e dalloi
Skënderbeun nga të gjithë udhëheqësit e tjerë të Ballkanit ishte vullneti i tij
i pakushtëzuar për të luftuar. Në krahasim me fqinjët e tij, ai jo vetëm
përpiqej të siguronte mbijetesën e tij politike duke manovruar midis fuqive të
mëdha, por ishte gjithashtu i vendosur të sillte fundin e sundimit osman në
Evropë. Synimi i tij ishte kërkimi i lirisë dhe një ideal i këtij koncepti të
Evropës, i cili pas veprimit të tij ushtarak dhe politik filloi të merrte formë
dhe dimension. Ky synim ishte me rëndësi vendimtare dhe shërben për të
shpjeguar këmbënguljen e tij, refuzimin absolut të tij për kompromis me
sulltanin, siç kishin bërë krerët e tjerë të Ballkanit. Kështu kryengritja e
tij, e cila së shpejti do të kishte ndikim mbi të gjithë historinë evropiane, u
kthye në një synim të vetë historisë evropiane.
Pikërisht në këto gravura shikojmë këtë vullnet dhe
dëshirë për të luftuar çka e dalloi atë nga prijësit e tjerë europianë të
kohës. Ishte
mendimi evropian, i cili rimishëroi figurën e Skënderbeut si një personalitet
evropian, humanist dhe udhëheqës ushtarak për të projektuar imazhin e një
Evrope të unifikuar dhe luftuese kundër osmanëve. Figura e Skënderbeut do të
shfaqet në mendimet e monarkëve evropianë me veprimet e tij dhe vendosmërinë
për të luftuar kundër pushtuesve osmanë që kërcënuan Evropën. Mbretëresha e
Anglisë, Elisabeth I, shkroi në librin e saj të lutjeve në 1559: "17
janar. Sot shënohet përvjetori i vdekjes së princit të mirë, Skënderbeut,
mbretit të Epirit, i cili asgjësoi turqit". Ishte kulmi i pushtetit otoman
nën sundimin e Sulejmanit të Madhërishëm që kërcënoi të gjithë Evropën dhe
figura e Skënderbeut frymëzoi monarkët e Evropës për rezistencë kundër osmanëve.
Në shekullin e 16-të, mbrojtja kundër osmanëve ishte bërë temë qendrore në
Evropën Qendrore dhe Juglindore dhe figura e Skënderbeut frymëzoi të gjitha
rrjedhat e shoqërisë evropiane.
Bibliografi
1- Dr. Eqrem Zenelaj. Album Historik.
Prishtinë, 2006
2- Moikom Zeqo. Gravuristi Jost Amman,
Skënderbeiada e artit.
Drita. - 1 prill, 2007
3-Fondi Muzeor i Muzeut Kombëtar Gjergj
Kastriot Skënderbeu, Krujë
No comments:
Post a Comment