Në foto: profesor Afrim
Karagjozi në Muzeun e Arteve në Bath të Anglisë, duke pozuar me kostumin
origjinal shqiptar të Lord Byron.
Jeta
është si një stacion ku njeh shumë njerëz,
por jo të gjithë mbeten përherë në
kujtesë . Kjo gjë ndodh jo vetë m sepse ata shfaqen,
duken , ikin ose veniten si cdo gjë rreth e përqark nesh, por sepse
jo të gjithë arrijnë të
përfaqësojnë atë që quhet frymë
dhe që për shumë kohë jeton
në kujtesën njerzore dhe në kujtesën e ajrit. Sepse
ashtu si është e njohur për të gjithë , në
të vërtetë pak njerëz arrijnë
të ndriçojnë përtej kohës se tyre dhe në
të njëtën kohë të jetojnë
në bashkohësi në kufijtë midis dy
epokave.
Profesor
Afrim Karagjozi, edukatori i shkëlqyer anglofon i kaq e kaq brezave
në Shqipëri në gjimnazin e njohur të
Tiranës “Qemal Stafa”, bajronistin e përkushtuar që arriti
përmes veprës së vet të na e përcjellë
të detajuar dhe të plotë , shpirtin e një
epoke si ishte Romantizmi Anglez dhe koriefeun i tij, Bajronin në
kulturën shqiptare, esesistin dhe studiusin skrupuloz të
udhëtarëve anglezë si Lik, Lear dhe Durham, përkthyesin e
Show-ut dhe të Durham në shqip është
në fakt një personalitet kulturor që
përvijohet gjithandej në kulturën tonë të
gjysmës së shekullit të XX duke pasuruar
atë çka një brez para tij i ofroi kulturës shqiptare.
Profesor Afrimi ishte një nxënës dhe një dishepull i Profesor
Skënder Luarasit që solli për herë të parë
në shqip Bajronin dhe kryeveprën e tij “Udhëtimet e Child Haroldit”.
Janë të pakët momentet në kulturën
shqiptare kur nxënësi arrin që të jetë si
mësuesi, dhe padyshim Profesor Afrimi me përkushtimin dhe studimet e veta
rreth Bajronit dhe ardhjes së tij në Shqipëri arriti
të krijonte një frymë dhe trend studimesh
që e bëri shumë të dashur veprë n e
përkthyer të mikut e profesorit të vet , por në
të njëjtën kohë solli një kontribut
shumë të madh pë r të kuptuar
më mirë imazhin dhe portretet e shqiptarëve rreth 200 vjet
më parë kur ata po trokisnin në dyert e
historisë së re së Europës. Ky imazh, këto
portrete , mbresa dhe emocione aq të nevojshme për ne të
sotmit, për të kuptuar më mirë
rrugëtimin e identitetit tonë kombë tar dhe kulturor shfaqen
si tabllo të plota dhe morën jetë përmes fjalëve
të Profesorit tonë të dashur në
një seri veprash albanologjike që i bëjnë
nder çdo bibloteke në Shqipë ri e jashtë
saj për t’u lexuar dhe shfrytëzuar si burime të para në
hartimin e monografive rreth Shqipë risë dhe shqiptarë ve.
Në të njëjtën kohë fare natyrshë m,
besoj se ato duhet të jenë një
literaturë e detyrueshme leximi për cilindo të
huaj apo shqiptar që dëshiron të njohë
më mirë Shqipërinë , dashurinë
e pakushtëzuar të Profesorit. Në raftet e
biblotekave tona gjendet dhe një metodë e më
simdhënies së gjuhë s shqip pë r të huajt, pasi
Profesor Afrimi besonte fort se një komb dhe kultura e tij njihen
më mirë kur ata fillojnë e dialogojnë
si të barabartë , ndaj pasionin e tij gjuhësor që
e ndau pë r shumë vite me shumë studentë të
huaj që mësonin shqip, na e la si monument kulturor për ta pë
rkujtuar gjithmonë se njohja e shqiptarëve nuk mund të
mbesë gjithmonë një mister por
të gjithë ata që dëshirojnë
të dinë më tepër rreth tyre mund t’i
referohen duke studiuar gjuhën tonë. Në këtë
frymë ishin dhe botimet e njëpasnjëshme të
Bajronit, korrospodencë së tij, studimeve të
zgjedhura, poezive rreth shqiptarëve, në dy gjuhë
shqip e anglisht si per të na thë në
se njohja jonë e parë në
Europë u përkiste sa europianë ve , po aq dhe neve. I dashur
profesor, unë e di që t’i u largove me merakun e madh se nuk e realizove dot
botimin e kumtesave të dy konferencave shkencore për Bajronin dhe Ali Pasha
Tepelenën, por në sistemin e vlerave që kemi krijuar për fat të keq vazhdojmë
të mbetemi ende borxhlinj ndaj njerëzve të kulturës dhe artit. Sistemi ynë i
vlerave ska të bëjë aspak me epokën e kalur apo këtë të tashmen, por është
suigeneris i quajtur idiokraci, ku profesorët që kanë shtatë libra akademikë
nuk janë anëtarë të Akademisë së Shkencave, ku për të botuar një punim
shkencor u duhet të kërkojnë fonde gjithandej, ku editorailet e gazetave
nuk u bëjnë vend për të shkruar opinionet e tyre dhe përkushtimi akademik i
tyre shikohet me bezdi. Jetojmë në kohë të çuditshme Profesor, ku Bajroni,
Durhami që shkruan për Shqipërinë nuk kanë asnjë bust apo përmendore dhe biznesmenë
privatë investojnë për spetakle mode. E megjithatë Eppur si muove,
do thoshe Profesor , me buzëqeshjen tënde të zakonshme për të na dhënë kurajo
dhe besuar se gjërat do ndryshojnë.
Është
e vështirë që të ecësh përmes
iterenarit kulturor të botës shqiptare dhe botës anglosaksone
qw krijove me librat e tu, profesor Afrimi, dhe të mos e humbësh
fillin e mendimit për të kuptuar më mirë
pyetjet tona identitare rreth nesh dhe të tjerëve që na
kanë njohur, por jam i sigurtë që diku mes
biblotekave, në faqet e librave në biseda televizive
në artikuj gazete do frymojë gjithandej fjalët dhe
vepra jote pë r të na nxjerrë nga errësira dhe
orientuar drejt dritës sepse në fakt njerëz të
tillë asnjë herë nuk ikin dhe veniten por
në të kundërt na ndriçojnë neve
të gjallëve për të na kujtuar se jeta nuk
është vetëm një ndodhi e së tashmes por
edhe një memorie historike e kulturore e së shkuarës. I
paharruar qoftë kujtimi yt, Profesor, të qoftë
e lehtë balta e Shqipë risë që e deshe aq
shumë .
Gazeta
Shqip. 7.05.2015, fq 21
No comments:
Post a Comment