Jeta e
epokave dhe periudhave të qyteteve ngjan me jetët njerëzore por kanë mes tyre dhe
një tharm rilindjeje. Periudha dhe epoka të ndryshme historike lindin dhe
vdesin por ato në kundërshtim me jetët njerëzore edhe mund të ringjallen.
Epokat dhe periudhat e qytetit të Durrësit, nuk bëjnë përjashtim nga ky
rregull, veçse në mozaikun shumë të larmishëm të tij është shumë e vështirë për
të zgjedhur se me kë periudhë të fillosh.
Gjithësesi në këtë kohë përvjetorësh
të formimit të shtetit shqiptar dhe disa nga institucioneve më të rëndësishëm
të tij, figurat shtetformuese që lidhen me historinë e hershme të shtetit
shqiptar, janë një figura që përfaqësojnë epoka dhe periudha të larmishme që
duhen përkujtohen me nderim të thellë. Një nga këto figura është Dom Nikollë
Kaçorri, nënkryetari i parë i qeverisë së Vlorës. Për një kohë të gjatë, figura
e tij qe lënë pothuajse në hije për shqiptarët
dhe qytetarët e Durrësit, qyteti në të cilin ai shërbeu si prelat katolik dhe
ushtroi kontributin e tij të gjerë si patriot dhe shpërndarës i arsimit dhe
kulturës shqiptare. Gjithandej nëpër qytet ndihen gjurmë të këtij kleriku
patriot, duke filluar që nga kisha Shën Lucia ku Dom Nikollë Kaçorri shërbeu
për 24 vjet me radhë dhe ku prehen sot eshtrat e tij prej mëse tre vjetësh pas
një pushimi të gjatë në dhe të huaj e deri në të hyrë të portit ku një bust
përkujton këtë burrë shteti shqiptar.
Mirëpo, e
gjithë kjo atmosferë nderimi ndaj peshkopit katolik atdhetar e patriot është
një atmosferë përkujtimi e nderimi e vonë pasi për mëse 50 vjet ashtu dhe si
figura të tjera të historisë sonë kombëtare u nënshtrua denigrimit dhe harrimit
aq sa shqiptarët sa herë që festonin festën e pavarësisë njihnin vetëm Ismail
Qemalin, por shumë pak figura të tjera a thua se pavarësia shqiptare u realizua
vetëm nga një njeri kur si dihet, aksione dhe vepra të tilla të mëdha për
historinë e një kombi, përveçse kombinimeve të holla diplomatike kërkojnë dhe
njerëz të përgatitur, patriotë e mbi të gjitha me vullnet të fortë për tu
realizuar. Për fat të mirë kombi shqiptar në momentet më të vështira të
egzistencës ë tij që në momentet e para të zbarkimit të barkës me patriotët
shqiptarë që me Ismail Qemalin në krye që vinin nga Triestja për të themeluar
shtetin modern shqiptar, u gjend aty një ëngjëll mbrojtës si imzot Nikollë
Kaçorri i cili krijoi lehtësitë më të mëdha e më të mundshme delagacionit
shqiptar për të vazhduar rrugën drejt Vlorës. Vetë imzot Kaçorri iu bashkangjit
karvanit të pavarësisë ku në qeverinë e re do të mbante postin e zevendës
kryeministrit duke përfaqësuar në qeveri, në këtë mënyrë jo vetëm katolikët
shqiptarë por dhe vetë qytetin e Durrësit ku për afro çerek shekulli kish
ushtruar detyrën fisnike të priftit dhe ushëheqësit shpirtëror të banorëve të
tij. Në vitin 2012 u fol dhe për ngritjen e një shtatoreje të tij, por si çdo
tjetër veprim që ka të bëjë me memorjen tonë historike, tashmë as që bëhët
fjalë që të ketë përfunduar. Ngritja e shtatores së tij në qytetin e Durrësit është një
akt që duhet përfunduar
pasi në këtë mënyrë jo vetëm respektohet tradita dhe e shkuara por ringjallet
dhe një epokë historike e cila shumë pak është vlerësuar.
Krahas
shtatores të Ismail Qemalit në Durrës duhet të jetë dhe shtatorja e imzot
Kacorrit, sigurisht jo vetëm si pasqyrim i një akti simbolik por si një vlerësim
i drejtë për së drejtë i jetës dhe veprës të etërve të kombit. Sot më tepër se
kurrë kur gjithandej po flitet për një integrim më të plotë të komuniteve dhe
popullsive shqiptare në rajon, figura të tilla si imzot Kaçorri me dinjitetin
dhe fuqinë e personalitetit të tyre shërbejnë si ikona dhe pika reference që
bëjnë të mundur të ngjizin kiminë dhe alkiminë e materies sonë shpirtërore kaq
shumë të dëmtuar nga Globalizmi dhe modernizmi i jetës së përditshme. Rikthimi
i Dom Nikollë Kaçorrit në qytetin ku përhapi fjalën e shenjtë të Perëndisë por
dhe fjalën e shenjtë të shqiptarizmit do të jetë një ogur i mirë që do ti
shërbejë qytetit të Durrësit por dhe Shqipërisë për të rivlerësuar më mirë të
shkuarën e afërt. Njerëz të tillë sado që të përpiqet pluhuri i kohëve të
mbrapshta për ti harruar dhe fshirë nga kujtesa e qytetit dhe e vendit ku kanë
jetuar, sërish do dalin në dritë e do të fillojnë të shkëlqejnë sërish ashtu si
dhe në gjallje. Qiejt e ngrysur të Shqipërisë kanë nevojë të ndriçohen nga yjet
e tyre-sakrifica të mendimit dhe veprimit shqiptar.
Gazeta Shqip, fq 9, 24.07.2014
No comments:
Post a Comment