“Politika nuk ka moral, çdo gjë në të është e lejueshme”.
Kjo është shprehja lapidare që dëgjon lart e poshtë, sa herë ndihet në ajër që
prishen aleanca të vjetra dhe krijohen të reja, tradhtohen ideale dhe
përqafohen kauza të dyshimta. Përforcimi i kësaj bindjeje të vjen ndërmend
sidomos në kohëra të ngarkuara me ngjarje dhe rrjedhimisht me tension politik.
Në kohë të tilla, ashtu si jemi mësuar rëndom deri tani, fillojnë dhe
pazarllëqet e mëdha që shiten si konsensuse të mëdha apo fillojnë braktisjet e
mëdha dhe përzgjedhja e ofertës politike më të mirë për ata që janë në
politikë, por që për qytetarët e thjeshtë përkthehet si tradhti e idealeve të
tyre.
Duke parë tablonë e politikës shqiptare në
gjithë këto vite, në përgjakjet dhe ndarjet e saj të mëdha, por dhe në
bashkimet dhe aleancat e papritura, të bie në sy një tipar sociologjik që
meriton vëmendje. Në dallim nga politikat e brendshme të shteteve të tjera në
Ballkan, politika shqiptare karakterizohet nga mosmbajtja e fjalës mes vedi dhe prishja e pakteve politike të
nënshkruara mes palëve, duke i zëvendësuar marrëveshjet zyrtare në paçavure pa
rëndësi.
E gjithë kjo situatë, që nuk është e re për
qytetarët shqiptarë, zhvillohet mes një paradoksi të madh që në vetvete shpreh
dhe një defekt të madh të qytetërimit tonë. Demokracia, si një sistem qeverisës
ka si komponent kryesor të tij ndërtimin e shtetit të së drejtës dhe
respektimin e shtetit ligjor. Mes këtij respektimi dhe praktikimi të shtetit të
së drejtës një vend kryesor zë kontrata si një element bazë i tij. Politika
shqiptare ka dy lloj kontratash të lidhura me popullin; njëra është ajo morale
për një politikë sa më të drejtë e transparente dhe tjetra është ajo
institucionale; kjo synon që besimin e fituar ta përkthejë në sukses
qeverisjeje.
Mirëpo, edhe pse këto dy koncepte janë
shumë të njohura për klasën politike duken se nuk respektohen, jo vetëm për
faktin se kërkojnë të përfitojnë nga situatat si mund të dëgjohet zakonisht,
por besoj ngaqë mungon edhe kultura institucionale për ta konfirmuar këtë
vullnet.Loja që po luhet sot mes pozitës dhe opozitës për reformën në drejtësi
duket se është një lojë kukafshehtazi, ku duket se do ta pësojë ai që do t’i
mbajë sytë për një moment mbyllur më shumë se tjetri.
Në thelb nuk po synohet konsensusi i gjerë, por hiletë
dhe dredhitë teknike ndaj neneve të Kushtetutës, a thua se reforma në drejtësi
do të jetë një reformë e lindur në një epruvetë eksperimentale të teknikës
administrative dhe jo një reformë që do përfaqësojë vullnetin e popullit që i
ka votuar politikanët. Interesi i përgjithshëm i shqiptarëve dëshiron që
reforma në drejtësi dhe të gjitha reformat e domosdoshme për modernizimin e
shtetit të miratohen me një shumicë mazhoritare votash për t’i treguar familjes
europiane ku dëshirojmë të integrohemi se ne jemi të aftë të ndërtojmë një
marrëveshje konsensusi për të mirën tonë edhe brenda një kohe të shkurtër.Pas
një rrugëtimi të gjatë nëpër labirintet e shtetit të së drejtës, tashmë ka
ardhur koha të ndjekim fillin e Arianës për të dalë në dritë. Për t’ia arritur
kësaj nuk ka ndonjë filozofi të madhe, sesa braktisja e mballomave të
politikave të vjetra të përfitimit të skajshëm politik dhe përqafimi i
respektimit të shtetit ligjor, po aq edhe frymës së bashkëpunimit të gurit
themeltar të tij: Kushtetutës së vendit.
Politika e ka një moral dhe kjo është loja e drejtë si
partnerë me kundërshtarin, ku dhe humbja dinjitoze është vlerë. Në të kundërt,
sërish do të prodhojmë gjeneratorë konflikti dhe vonesë të pajustifikueshme
drejt integrimit. Faji në politikën shqiptare nuk duhet të mbetet më jetim, por
përfaqësuesit e saj të bëhen prindër të mirë dhe këtë fëmijë trazovaç ta pagëzojnë konsensusin, me kumbar
Bashkimin Europian dhe aleatin strategjik, SHBA.
Gazeta Shqip, 6.10.2015, faqe 9
No comments:
Post a Comment