Pidestali i munguar i drejtësisë

Luigji i  XIV, një nga mbretërit më jetëgjatë të Francës, ndërtuesi i Tylërive të famshme nuk mbahet kaq shumë mend në historinë njerzore për gjithë këto kontribute sesa për një shprehje që në kohën e tij nënkuptonte gjithë piramidën e pushtetit: Shteti jam unë.

Luigji i XIV, zakonisht merret si shembulli i autoritarizmit klasik pikërisht nga kjo shprehje dhe rrugëtimi i shoqërisë njerzore që nga kuptimi i kësaj shprehje deri në demokracinë e sotme ku shteti është çdo nëpunës i tij, tregon dhe progresin që është arritur në këtë drejtim.Disa ditë më parë, në një aksion policie për të bllokuar një veprimtari kriminale në një fshat të Burrelit,  shteti shqiptar u godit për vdekje pasi u vra një kryekomisar i policisë së tij. Viktima nuk ishte mbret as mbret, as fodull dhe s’kish shkëlqimin e Luigjit të Tylërive, por ishte diçka më tepër se ai, ishte një shërbestar i përulur i shtetit.

Pas vrasjes së tij ashtu si është bërë zakon të gjithë nxituan të bëjnë qokën e rastit duke i thirrur hymne(shumë veta pa e njohur fare të ndjerin) ose nxituan ta shpallin  dëshmor të atdheut. Sigurisht që edhe nderimet kanë pjesën e tyre dhe i japin emocione më tepër situatës, por i ndjeri kryekomisar i rënë në krye të detyrës ka nevojë më tepër për drejtësi. Çdo kush mund të thotë se kjo është një kërkesë minimale dhe shteti shumë shpejt do të rivendosë drejtësinë, por ja që faktet që zbulohen dita ditës po na tregojnë të kundërtën. Nuk dëshiroj të paragjykoj por që tani kanë filluar të duken simptomat e mundësisë së gjendjes së provave për të ulur dënimin e vrasësve, pasi po përmendet se kriminelët nuk ishin në dijeni se po shtinin ndaj policisë, se këta të fundit ishin të veshur me rroba civile etj. Egzistenca e këtyre provave mund të bëjë që falë dritareve në ligj të gjetura me mjeshtëri nga avokatët e tij por po me kaq “mjeshtëri” të intepretuara nga gjykatat shqiptare, kriminelët që qëlluan mbi shtetin, të mos marrë dënimin e merituar ashtu si ndodh në vendet e tjera evropiane. Është tashmë e njohur fakti se gjyqësori shqiptar në gjithë këte histori është hallka më e dobët e atij zinxhiri që ne e quajmë shtet.Tabloja që njohin qytetarët shqiptarë është shumë e zymtë.Vendime të apelit që prishin vendimet e shkallës së parë, jo me një dy apo pesë vjet diferencë por deri dhe na anullimin e të parit, a thua se gjyqtarët e tyre kolegë të shkallës së parë kanë qenë ca dilentantë e amatorë që i kanë dhënë ato vendime. Për më tepër, të bën përshtypje se në të gjithë vendimet e gjyqeve problematikë më tepër i është kushtuar rëndësi procedurës administrative sesa veprës penale të të pandehurve. Personalisht jam njeri që dëshiroj shumë që të besoj te drejtësia por kur shikon raste pas raste ku drejtësia jo vetëm që nuk e kryen punën e vet, por bëhet dhe pengesë për punën e policisë si ka ndodhur jo radhë herë, të zë trishtimi dhe nuk beson se ndonjëherë ajo do të triumfojë.

Precedenti i keq i goditjes së shtetit që zë fill që në revoltën e verbër të 1997 e ka tronditur gjithë strukturën policore të vendit, ndaj kërkohet një mobilizim më i madh i shtetit për ti rikthyer dinjitetin vetes por dhe qytetarëve. Në vendin fqinj, përtej detit në Itali  u desh vullneti i një njeriu si Di Pietrio por dhe mbështetja e gjithë  makinerisë së  pushtetit për ti dhënë fund një epoke të tërë mafioze që kish marrë peng zhvillimin e provincave por dhe vetë Italinë.Në të njëjtën fazë historike  pothuajse ka hyrë dhe Shqipëria, ku kontigjente të ndryshme të krimit me lidhje të forta në Evropën Perëndimore  janë shndrruar në një kërcëmim të drejtë për së drejtë për sigurinë e qytetarëve por dhe për vetë demokracinë liberale pasi nëpërmjet aktiviteteve të tyre të jashtligjshme deformojnë konkurencën e lirë dhe tregun dhe krijojnë një atmosferë mbytëse.

Si mund të kuptohet fare lehtë nga faktet që përditë na serviren por dhe nga kjo ngjarje e trishtë , sfida është shumë e madhe për sistemin tonë gjyqësor dhe ndoshta do kërkojë disa mandate qeverisëse për të rikthyer sërish drejtësinë në shinat e veta. Një reformim i thellë në burimet njerëzore, transparencë e hapur i vendimeve gjyqësore,  por dhe një ndryshim i bazuar mbi një plan llogaridhënës do të bënte të mundur që qytetarët shqiptarë të fillonin të rifitonin besimin e tronditur të tyre te drejtësia.” Të gjitha rrugët të çojnë në Romë “ thonë një fjalë fluturake latine, dhe ne pas kësaj ngjarje të trishtë na duhet që të gjitha rrugët të na çojnë te pidestali i munguar i drejtësisë,  jo vetëm për ta ndërtuar si monument, por për ta shdrruar atë vend, ku respektimi i shtetit do të sjellë detyrimisht dhe  ndryshimin për ta kthyer si një simbol të paqes dhe harmonisë.

Gazeta Shqip 06.02.2013