Përvjetori i
lindjes së Goethes, këtij vigani të mendimit Europian është gjithmonë një përvjetor që të shtyn të kërkosh lidhjet e
krijimtarisë së tij me kulturën e vendit apo të rajonit. Kjo gjë në fakt është
kurthi që bien të gjithë studiuesit pasi kur përpiqen të nxjerrin në pah të
veçantat, ata gjejnë universalitetin e dijeve të tij. Goethe ishte shumë i
apasionuar nga kultura e lashtë dhe e re e Ballkanit, por ai simbolizonte dhe
shpirtin racional gjerman. “Im Anfang war die Tat”-“Në fillim ishte vepra "
, një përkthim i lirë versës së parë të ungjillit sipas Gjonit, (1: 1), “në fillim ishte fjala” që Goethe e vendos në
gojën e Faustit, kur e vë këtë të fundit në dramën “Faust”të përkthejë
Ungjillin sipas Gjonit(Vargu. 1237). Kjo frazë u kthye në moto e filozofisë së
tij që në fakt shkundi Gjermaninë e shekullit të XVIII dhe gjithë Europën.
Goethe i njohu tërthorazi shqiptarët nëpërmjet
krijimtarisë së Lord Byron-it, të cilin ai e admironte dhe kishte korrospodencë
të rregullt më të. Goethe e kondideronte Byron-in si një nga poetët që do i
mbijetonte gjithmonë kohrave. Goethe adhuronte talentin poetik të Byron-it për
të cilin shkruante se kur krijonte ai
arrinte gjithçka dhe mund të thuhet me bindje se frymëzimi atij i zëvendësonte
të menduarit thellë. Ai ndjente vazhdimisht nevojën për të krijuar dhe gjithçka
që krijonte, gjithçka që buronte prej zemrës së tij ishte e mrekullueshme. Ai i
krijonte veprat si gratë që krijojnë fëmijët e bukur: pa menduar dhe pa ditur
qysh. Ai është talent i madh i lindur, dhe nuk di njeri tjetër me fuqi poetike
më të madhe. Për perceptimin e së jashtmes dhe për aftësinë e depërtimit në të
kaluarën ai është po aq i madh sa edhe Shekspiri.(Gëte, Vepra të zgjedhura ,
Volumi 4). Goethe i kish përpirë të
gjitha veprat e Byron-i dhe në bisedë me sekretarin e vet Ekerman, ai pranonte
se përshkrimet poetike të tij ishin shumë afër afër realitetit.
- Edhe tek Bajroni - thashë unë – gjej
shpesh pjesë krejtësisht të drejtpërdrejta, të cilat na japin vetëm pasqyrimin
e sendit dhe na zgjojnë ndjenjat e brendëshme sikundër bën pikërisht dhe
vizatimi i një piktori të mirë, veçanërisht i pasur me pjesë të tilla është
“Don Zhuani”.
- Po – pranoi Gëtja – atje Bajroni është me
të vërtetë i madh, herë – herë jeta reale jepet prej tij me një lehtësi që të
duket si improvizim. Tek “Don Zhuani” këto pjesë nuk më kujtohen, por tek
poemat e tjera ato kanë mbetur në mend, veçanërisht skenat detare, ku kohë më
kohë një valë vezullon tej; aq mirë është bërë kjo, sa të duket se po nuhat
edhe ti ajrin e detit. (Gëte, Vepra të zgjedhura , Volumi 4). Një nga poemat e
tjera ku ka skena të mrekullueshme të përshkrimit të detit është dhe “The Pilgrimages of Childe Harold",
poema e cila e bëri të famshëm Byron-in në 1812. Sigurisht përveçse pjesëve të
përshkrimeve detare, Goethe kish lexuar edhe 160 vargjet e Kantos II, ku përmes
një ligjërimi orientalist flitet për shqiptarët. Adhurimi i tij për Byronin
ishte një adhurim intelektual dhe pa komplekse kur ndër të tjera do të
shprehej. M’u desh një përfaqësues i
kohëve të reja poetike – tha Gëtja – dhe kush mund të ishte tjetër veç tij që
pa dyshim duhet parë si talenti më i madh i shekullit? Për më tepër Bajroni nuk
është as ithtar i antikitetit, as i romantizmit, ai është mishërimi i kohës
sonë. Një i tillë m’u desh, dhe për synimin tim artistik më shkonte si jo më
mirë natyra e tij gjithmonë e pakënaqur dhe karkateri i tij luftarak, që edhe e
çoi të vdesë në Mesolongji. Të shkruash një monografi për Bajronin nuk është
aspak një punë e volitshme dhe e këshillueshme; por ta nderosh në ndonjë rast
dhe të tregosh meritat e tij të shumta, kjo është një gjë që unë do të vazhdoj
ta bëj gjithmonë.( Gëte, Vepra të
zgjedhura , Volumi 4). Kjo lloj modestie dhe inkurajimi për shkrimtarët e tjerë
është shumë e radhë në kohën sepse Goethe si shkruajti për Byron-in me të
njëjtin adhurim shkruajti dhe për Volterin dhe Shilerin.
Vet Goethe shquhej
për një modesti në trajtimin e hierarkive kulturore në Europë duke dëshmuar që
ai mbi të gjitha ishte një intelektual kozmopolit dhe qytetar i
"polisit" të mendimit. Ja si shprehej ai për kulturën gjermanike të
kohës së vet dhe vendin e saj në lidhje me kulturën antike. “ Ne [d.m.th.,
gjermanët] me të vërtetë kemi arritur në thuajse këto njëqind vjetët e fundit
të lëvrojmë siç duhet kulturën tonë; e megjithatë, duhen edhe ja dy tre shekuj
që kultura jonë kaq shumë e lëvruar të arrijë të bëhet kulturë e të gjithëve;
deri përpara këtij çasti, të gjithë do të jenë thjesht barbarë”.
Goethe ishte
mendjehapur edhe ndaj kulturës lindore dhe formave të ndryshme poetike të
lëvrimit të kësaj kulture. Ai njihte mirë Rumiun dhe Sadiun dhe Hafizin dhe vet nën ndikimin e poezisë orientale
shkruajti një Divan Perëndimoro- Oriental (1819-1827). Goethe e admironte shumë Hafizin, i cili ishte
edhe një simbol i shpeshtë humanizmi në poezinë e tij. Në poezinë “Ribashkimi”
për Hafizin, Goethe shkruan:
‘Hafiz, me ty të
jem kam mall,
Në garë! Gaz e
dhimbje mal
Të shkulen, ne u
bëjmë ballë!
Të dua e të pi
ngaherë
Si ti, se
ç’krenari e rrallë.”( Halil Ibrahimi, Gëte,
Islami dhe poezia)
Në këtë mënyrë ai
ishte bashkëkohës në mendim me Bajronin
që shkruajti "Oriental Tales" në 1816 dhe Pushkinin që shkruajti për
"Baçevasarajin" në Krime në 1821-1823. Orientalizmi si rrymë e
mendimit në Evropë fillon ndoshta që në kohën e kryqëzatave dhe romancave
mesjetare. Në periudha të ndryshme ka patur interesa dhe qëndrime të ndryshme
ndaj Orientit dhe Orientalizmit, por ai u bë i njohur gjatë Romanticismit sepse
Orienti ishte formë sublime e tij. Romantizmi gjerman
ka konfliktin e jetës së përbrendëshme të individit, dramën e njeriut kundrejt
mjedisit. Gëtja i madh, duke mbështetur filozofinë e Herderit për kulturat
popullore si një vllazëri universale, shpiku termin “Letërsia botërore”, ku
përkatësia etnike e poetëve nuk kishte rëndësi absolute. Gëtja, që admiroi
Bajronin, megjithatë qe ai që tha “klasike unë quaj të shëndoshën, romantike të
sëmurën”. Në të vërtetë Fausti, i Gëtes është i ravizuar si një kryehero
romantik.( Moikom Zeqo:Bajroni dhe shqiptaret.)
Shkrimtari egjiptian
Taha Husein, disa herë kandidad për çmimin Nobel në letërsi thotë: ‘Divani nuk
është thjeshtë një ngjarje e rëndësishme në historinë letrare të Gëtes së madh;
ajo është një ngjarje me rëndësi në historinë e letërsisë europiane’.( Halil
Ibrahimi, Gëte, Islami dhe poezia). Përcaktimi i Husein është nga më të saktit
përreth lidhjeve të Goethes me qytetërimin lindor. Për këtë çështje është
debatuar shumë ku admirimi i Goethe-s për letërsinë lindore i është veshur dhe
dëshira e tij për të njohur me detaje Islamin. Në fakt kjo dëshirë shkonte deri
në kufijtë e njohjes dhe subjektet e tij orientaliste ishin më tepër në frymën
e relativizmit kulturor që mbizotëronte si diskurs në krahasimet
Lindje-Perëndim në Europën e asaj kohe. Prej esesë së njohur të Michel de
Montaigne “Kanibalët” në Europë ishte krijuar një diskurs që admironte qytetërimet
e tjera jashtë kontinentit duke kritikuar vet qytetërimin europian si shkatërrues
dhe të mbizotëruar nga lufta. Kështu p.sh dhe Volteri ka shkruar për qytetërimin
kinez me fjalët më të mira duke vlerësuar strukturën sociale, arritjet e
hershme në teknologji dhe përkushtimin e tyre ndaj filozofëve, Konfucizmit.
Gjithësesi në këto tekste të frymëzuara nga të famshmet “Letrat Jezuite”, nuk
ishin gjithmonë për Kinën. Nëse ne shikojmë me kujdes në aspektet e kulturës që
ai lavdëron, mund të shikojmë se ai i zgjodhi ato saktësisht për të evidentuar
problemet në këto fusha në vendin e vet
, në Francë. Nuk mund ti shpëtojë syrit
të thjeshtë të lexuesit aluzioni se Kina është e zhvilluar sepse respekton
filozofët, një respekt dhe admirim që Volteri dëshironte ta shikone dhe në
Francë. Po kështu dhe Montesque ku shkruajti “Letrat Persiane” në 1721 për të
krahasuar ligjet dhe sistemin e drejtësisë në Francë e kërkoi nëpërmjet satirës
në mendimin e dy të huajve dhe vendin
ideal të parimeve universale të drejtësisë e gjeti jashtë kontinentit të vet.
Goethe nuk ishte nënvlerësues
ndaj traditës. Një nga shkrimtarët që ai adhuronte ishte Shekspiri. Në bashkëbisedimin
me sekretarin e tij Ekerman ai do të shprehej: -“Makbethi”, është për mendimin
tim pjesa më e mirë e Shekspirit në kuptimin e plotësimit të kërkesave të
skenës. Por nëse doni të njihni shpirtin e tij të lirë merrni e lexoni “Troilin
dhe Kresidën”, ku ai ka trajtuar sipas mënyrës së vet subjektin e “Iliadës”.(Gëte,
Vepra të zgjedhura , Volumi 4).Një moment tjetër Goethe do të shprehej për veprën
e Shekspirit, se ai na shërben mollë të arta me tabaka argjendi. Duke studiuar
veprat e tij edhe ne bëhemi me tabaka të argjenda, por e keqja është se mund të
vemë në të vetëm patate.(Gëte, Vepra të zgjedhura , Volumi 4)Kjo modesti për
veprën e vet letrare, në fakt është e tepruar sepse ai na ka dhuruar
vepra-mollë që mund të rrinë shumë mirë në tabakatë e argjendta të Shekspirit.
Vitin që vjen do të
jetë 270 vjetori i lindjes së Goethes, një përvjetor që do të shënohet në gjithë
botën. Influenca e Goethe-s në mendimin shqiptar ka qenë e pamat, pasi me veprën
e tij janë marrë një sërë figura të shquara të kulturës sonë si: Ndre Mjeda,
Gjergj Fishta, Hilë Mosi, Fan Noli, Lasgush Poradeci, Skënder Luarasi, Sejfulla
Malëshova, Krist Maloki, Lazër Shantoja, Zef Simoni, Vangjel Koça, Branko
Merxhani, Shevki Selenica, Aleks Buda, Hasan Mekuli, Klara Kodra, Shpëtim
Çuçka, Pertef Kruja, Fatos Arapi, Petraq Kolevica, Pashko Gjeçi, Arshi Pipa,
Petro Zheji, Bujar Doko, Robert Shvarc, Perikli Jorgoni, Aristidh Ristani,
Visar Zhiti, Vehbi Bala, Jorgo Bllaci, Anila Omari etj. Kohët e fundit në
Prishtinë është botuar një libër i studiueses dhe pedagoges së gjermanistikës në
Universitetin e Prishtinës Albuelena Blakaj, “Goethe dhe receptimi i tij në
kulturën shqiptare”, shkurt 2018. Sipas saj ky libër e ka zanafillën nga eseja
që titull fillestar kishte
“Gëte shqiptar”. Ky titull shprehte dëshirën time të përvetësimit të plotë
letrar e kulturor, por jo edhe realitetin. Megjithatë, duhet të jemi të gëzuar
që shkrimtari i madh, universal, shkrimtari i Njeriut të emancipuar, është edhe
i shqiptarëve, ashtu siç është i tërë botës së civilizuar, i kulturave që e
kanë kapërcyer gardhin e ngushtë nacional dhe janë bërë pasuri e të
gjithëve.(Koha.net.Gëte, edhe i shqiptarëve).Ky konstatim i shkon më tepër për
shtat krijimtarisë dhe personalitetit të Goethe-s , pasi asnjë më tepër se
Goethe nuk e plotëson figurën intelektualit kozmopolit të përbotshëm që mbizotëroi
me krijimtarinë e vet në mendimin europian në fund të shekullit të XVIII dhe në
fillim të shekullit të XIX në Europë. Kjo veprimtari shumë e larmishme e
personaliteteve të kulturës sonë për sa i përket figurës së Goethe-s, sidomos
gjatë periudhës së letërsisë së Rilindjes Kombëtare, Pavarësisë dhe në vitet
50’-60’ të shekullit të shkuar duhet analizuar në përvjetorin e ardhëm sesa ka
shërbyer për të kumtuar tharmin e veprës së Goethe-s por edhe për të përqasur
vlerat universale të qytetërimit europian në atë shqiptar.
No comments:
Post a Comment