Më në fund dialogu i shumëpritur politik midis dy forcave
të mëdha politike e ka një platformë mbi bazën e së cilës mund të diskutohet.
Pakti i paraqitur nga kreu i Partisë Socialiste edhe pse mund të ketë pasur
kritika të shumta si nga pozita apo dhe një pjesë e shoqërisë civile, prapë së
prapë ka brenda pika shumë të mira nga ku mund të ndërpritet monologu politik
dhe të fillojë dialogu i vërtetë midis palëve. Një nga pikat që paraqet një
interes imediat dhe që i preokupon të dyja forcat politike është dhe reforma
zgjedhore.
Ky interes imediat dhe preokupim politik i palëve nuk
buron vetëm nga domosdoshmëria të bërit reformë për hir të reformës por sepse
kodi elektoral, ndarja e zonave elektorale , numri i votuesve dhe identifikimi
i listave të dubluara ka krijuar gjithmonë debat mes tyre. Një nga pikat që
lidhet ngushtë me reformën elektorale ku sipas propozimit të Partisë Socialiste
kërkohet dhe zvogëlimi i qarqeve elektoralë nga 9 në 6, është dhe reforma për
territorin që në Shqipëri pas zhvillimeve të ethshme demografike që kanë
shoqëruar vendin, është anashkaluar dhe nuk është kryer asnjëherë.
Territori dhe hapësira në të cilin jeton një
komunitet është shumë i rëndësishëm jo vetëm për krijimin e një lidhje të
qëndrueshme midis anëtarëve të komunitetit por dhe për hartimin e politikave të
ndryshme të zhvillimit që kërkon të ndërmarrë një qeverisje e mirë. Sot për sot
në Shqipëri gjendja e përcaktimit të territorit paraqitet kaotike. Ajo të
kujton pasazhe nga historia e shekullit të XIX Në Angli dhe e pasqyruar
mjeshtërisht në romanin e Ëilliam Makepeace Thackeray (1811 – 24
1863), Panairi i Kotësive ku disa konte për shkak të
zhvendosjes dhe migrimit ë popullsisë si pasojë e Revolucionit Industrial ishin
pothuajse të shkreta pa banorë por megjithatë arrinin të nxirrnin deputetë për
parlamentin anglez. E njëjta gjë po ndodh dhe në Shqipëri ku qarqe të ndryshëm
elektoral nxjerrin deputetë që përfaqësojnë një popullsi relativisht më të
vogël se e kolegëve të tjerë të tyre që zgjidhen në zona urbane, ndaj rishikimi
dhe rigrupimi i disa zonave në më pak qarqe do të ishte në interes të të
dyja palëve dhe do të lehtësonte nga pak dhe buxhetin e shtetit. Përveç kësaj
në zhvillimin e infrastrukturës që ka hyrë ekonomia dhe zhvillimi i shtetit
shqiptar kërkon një ndarje dhe alokim të mirë dhe transparente të fondeve të
zhvillimit.
Sot ne jemi dëshmitarë që edhe pse në shumë qytete
kryesore të vendit nuk ka përfunduar plotësisht asfaltimi dhe sistemimi i
territorit , në disa fshatra me një popullsi shumë herë më të vogël, për shkak
se shumica e popullsisë është në emigracion apo ka migruar brenda vendit,
kanë përfituar fonde të mjaftueshme për të shtruar e sistemuar rrugë brenda
komunës.
Natyrisht që në këtë konstatim nuk ka ndonjë përqasje të
nënvlerësimit të zonave të thella ndaj atyre urbane apo ndarjes deri diku dhe
përçmuese midis qytetarëve dhe fshatarëve që për fat të keq po bën gati-gati
një 5 vjeçar që ka hedhur rrënjë në diskursin politik sidomos gjatë komentimit
të votës së zgjedhjeve, por për një logjikë ekonomike zhvillimi dhe mbi të
gjitha për vendosjen e një standardi antikorruptiv. Ashtu si është e njohur
ngado në kulturën liberale një nga mjetet e efektshme në luftën kundër
korrupsionit është zvogëlimi apo pakësimi i sa më shumë praktikave që mund të
sjellin korrupsion të pastër politik dhe ekonomik. Përftimi dhe lëvrimi i
fondeve në komuna deri dhe në 500 banorë më tepër sesa i ka sjellë dobi
komunitetit ka copëzuar në disa pjesëza fondin e zhvillimit.
Po kështu këto fonde janë bërë burim i pastër korrupsioni
të përfolur në media por dhe deri në kallëzime penal në prokurori. Ndaj dhe në
shembullin e vendeve të tjera që janë gjendur përballë tronditjeve të tilla
sociale të migrimit dhe emigrimit të popullsisë Shqipëria duhet të fillojë të
bëjë reformën e vet territoriale për të rigrupuar komunat dhe bashkitë për të
bërë të mundur që të hartohet një politikë më e mirë buxhetore dhe për të pasur
një përftim politik duke përllogaritur më qartë dhe më mirë numrin e deputetëve
sipas qarqeve. Një nga përfitimet e mundshme të numërimit të popullsisë që po
zhvillohet do të jetë pikërisht dhe përllogaritja e qartë e zonave elektorale
në bazë të numrit real të popullsisë.
Ky hap do të bënte të mundur që dhe beteja elektorale të
ishte më e drejtë mes palëve, pa hile mandatesh të përftuara mbi numër të vogël
popullsie dhe qeveria qendrore të kishte mundësinë që të hartonte një
shpërndarje më të mirë të investimeve. Duke qenë se reforma mbi territorin nuk
përbën ndonjë pikë të paktit të propozuar nga Partia Socialiste por mund të
jetë një pikë që mund të nënkuptohet shumë mirë nën spektrin e reformës
elektorale që mendohet se të dyja palët do të kryejnë, do të ishte mirë që ajo
të nominohej në bisedimet midis palëve.
Në këtë rast përftimi do të ishte i dyfishtë. Shqipëria
do të kryente një nga reformat më të rëndësishme për zhvillimin e vet ekonomik
e politik por fare mirë kjo pikë mund të shërbejë dhe si pikë konsensusi për të
dyja palët. Në këtë mënyrë koncepti i territorit do të evoluonte nga një “mollë
sherri” si njihet në ndërgjegjen dhe historinë e njerëzimi në një degë ulliri
për të rivendosur paqen, dialogun dhe mirëkuptimin e shumë pritur mes palëve.
Gazeta Shqip 13.10.2010
No comments:
Post a Comment