Nuk ka dyshim se kur vjen fundi i nëntorit,
pothuajse të gjithë shqiptarët kudo që janë përfshihen në atmosferën e festës së
flamurit. Qytetërimi ynë tashmë kibernetik përveç informacionit të nevojshëm që
shpërhap për shumë fusha të tjera të jetës , sjell shumë afër individëve dhe
popullatave dhe versionin të ndryshme të patriotizmit duke filluar nga ata
lokalë dhe deri tek ata ultra nacionalistë. Për fat të mirë në këtë ditë
mbizotëron patriotizmi i mirë i shqiptarëve, të cilët kanë gjetur tek festimet dhe urimet e ditës
së flamurit një simbol bashkimi dhe uniteti me tyre. Në patriotizmin e tyre nuk
ka asnjë gjë shqetësuese për fqinjët e vet pasi patriotizmi shqiptar ka qenë
vazhdimisht paqësor pa hartuar kurrë doktrina mbisunduese mbi popullsitë e
tjera të Ballkanit, siç kanë hartuar fqinjët tanë grekë “Megali Idenë”, apo
eliminimin fizik dhe dëbimin e popullsive të tjera nga rajoni siç kanë hartuar
fqinjët tanë serbë me doktrinën e akademikut të tyre Vasa Cubroloviq . Dita e
28 Nëntorit vjen kështu si një ditë që
përveç fjalës së zakonshme “e bekuar” tashmë të kthyer në klishe , është kthyer
në një ditë që përforcon identitetin kombëtar dhe bashkimin e shqiptarëve që për
një moment i “braktisin” kauzat e tyre të grindjes dhe mërisë së zakonshme mes
tyre dhe përqafojnë kauzat e bashkëjetesës dhe prosperitetit të kombit.
Ideali i gjithë baballarëve të kombit, të atyre 40
burrave që firmosën aktin e Pavarësisë më 28 Nëntor 1912 ka qenë gjithmonë një
Shqipëri e bashkuar dhe e përparuar dhe për këtë gjë ishin gati që të sheshonin
mosmarrëveshjet midis tyre dhe të bashkëpunonin së bashku për të arritur
qëllimet kombëtare. Natyrisht, që ky nocion ishte një ëndërr e bukur e tyre për
tu realizuar por dhe jashtë kohe për të jetuar gjatë pasi pas formimit të
shtetit ashtu si dhe në shtetet e tjera ballkanikë debatet sesi duhej të “bëhej
Shqipëria” do të shteronin dhe do të hapeshin debate të tjera për prosperitetin
e vendit, taksat, zhvillimin ekonomik ,sigurimin kombëtar etj. Natyrisht, që jo
të gjithë do të ishin në një mendje sesi do ti arrinin këto qëllime. Dikush do
kërkonte ti kryente ato më shpejt, dikush më ngadalë, dikush do thoshte të
respektohej tradita dikush tjetër të jepej një zgjidhje më radikale. Të gjitha
këto qëndrime do gjenin përfaqësim në mendime , ide, rryma, formacione politike
e parti të organizuara rreth kauzave të tyre fisnike. Por grindjet e tyre do të
ishin si ato brenda një familje të madhe që në momentet e vështira
mblidhet sërish bashkë për të përballuar
situatat. Nuk do të kishte përçarje fatale as bllokim jete institucionale, në
të kundërt ë gjithë do të përpiqeshin të çonin përpara kauzat e tyre duke themeluar një nga një institucionet e duke vënë
kështu nga një gur në ngrehinën e Shqipërisë së re.
Në këtë mënyrë trashëgimia e tyre politike
mbijetoi në atë çka neve sot kemi si koncept dhe territor i quajtur Shqipëri
por jo në vlerat dhe mesazhet që përfaqësohen në klasa tonë politike dhe në ato
që ajo do i përcjellë asaj pasardhëse. Për herë të parë pas një rrugëtimi të
gjatë Shqipëria po bëhet gati të jetë
pjesë e “dritës që lind andej ku perëndon” si do të shkruante Naim Frashëri për
Evropën, por ky pranim po i vonohet se ata që përfaqësojnë vullnetin e saj
politik para se të zgjedhin ngjyrat kuq e zi të bashkimit për kauza të
rëndësishme ashtu si dhe baballarët e kombit tonë në 1912, kanë zgjedhur
ngjyrat bardhë e zi të përçarjes në 1943. Përvojat e hidhura dhe vonesat për të
kapur “trenin e fundit” të të gjithave periudhave historike të ndryshimeve
themelore në Ballkan duhet të na mësojnë se nëse nuk na vjen turp që se kemi
çuar akoma në vend amanetin e baballarëve për ta integruar vendin tonë në
Evropë, të paktën në emër të vazhdimësisë ,këtë gjë ua kemi borxh
pasardhësve tanë që nuk duhet të vuajnë për gjykimet, mëritë dhe
paragjykimet tona për njeri-tjetrin. Arritja e një marrëveshje të menjëhershme
për çdo gjë dhe për gjithçka midis politikës shqiptare kaq shumë të përçarë sot
për të arritur qëllimin final të kryerjes shpejt të reformave dhe integrimin e
shpejtë të vendit në bashkimin Evropian është dhurata më e bukur që çdo
shqiptar duhet të merrte ditën e flamurit. Por edhe pse nuk e morën të paktën
ata do të ishin të kënaqur që ngjyrat kuq e zi përkundrejt atyre bardhë e zi, të
mos zgjidheshin vetëm sa për këtë ditë të shënuar por çdo herë që diskutohen
vendimet e rëndësishme për të ardhmen e vendit. Të paktën kjo është gjëja më e pakët që ia kanë borxh gjithë shqiptarëve
që vazhdojnë ti mbajnë në politikë me votat e tyre.
Gazeta "Shqip" 28.11.2001
No comments:
Post a Comment