Rrugaç

Kam qenë dikur një asket

që shpirtin s’dija kujt t’ia jepja

që bridhja rrugëve si rrugaç

e vetëm pija, pija, pija

Zvarritesha trotuareve

si zvarranik i kohërave moderne

me flokë të gjata përmbi supe

me epsh të muzgjeve eterne

Por s’di se nga erdhe ti

si një vegim i vetëtimshëm

fluide,fllad, perri

si një diell i mrekullueshëm

E unë tu dhashë, si të mos jepesha

flladit që në zemër më frynte

shpirtin që ma mbushte me gaz

e as në ëndrra të qetë s’më linte

U bëra kozmopolit

pijen lashë, oh ç’grua e ligë!

I qetha flokët shkurt e bukur

trishtimit tim i zura pritë

E varrosa në një cep të zemrës

Rri aty mos dil i thashë

Mos më kujto më vitet e shkuara

ato i zvordha , pas i lashë

Por ti ishe tepër lakmitare

kërkoje thellë të më nënshtroje

të isha rob i zemrës tënde

të isha thjesht një qen roje.

Por shpirti im është rebel

s’duron dot lak mbi krye

dëshiron të bredh gjithmonë i lirë

si kalë i egër u hakërrye

E fluturoi si zog me krahë

qiejve të trishtë pa cak

i zgjata flokët, pijen fillova

sërish brodha rrugëve si rrugaç.

1994