Kënga e Sprasme e Ymer Agos

Ymer Ago apo Ago Ymeri

kaloresi dhe lundërtari

qe e perdorte shume mire kalin

per te zene pusi në shtigje mali

sa dhe barken per te plaçkitur

brigjet perballë

në motin e largët 1808

kur mësoi se Krali i madh në Stamboll

kish nisur luftë me mbretin e Spanjës

shaloi kalin dhe hipi në anije

tu shkonte në ndihmë sarakaçenjve

që kishin shekuj që përballeshin me spanjollët

atje larg në Gjilbartar

në kepin e fundit të Evropës

që gjithmonë merrte zjarr

nga pasionet dhe mëritë e popujve

që dëshironin të sundonin në detin e madh

që ngrinte dallgët përpjetë sa një mal

Iku dhe u nda me vashat në krojin e fshatit

aty ku  gjithë burrat shuanin etjen e fytit

dhe zjarrminë e shpirtit

 të fundit vashë që takoi

i mbeti peng në zemër

që nuk i tha se kur të kthehej

do ta merrte nuse

se po ikte në Spanjë

e se andej patjetër

do kthehej i gjallë.

Një muaj pa fund lundroi

derisa në Marok përfundoi

një muaj në kokë bloi

rapsodi të vendit të vet për luftën

Në një natë me hënë

kërceu në Spanjë

u printe një grup burrash në ballë

atje mes ullinjve dhe tokës së etur

papritur ranë në pusi të pabesë

shumë u vranë dhe vetë u zu rob

në natën pus, në natën kob

E dorëzuan të Inkuizicioni si të pabesë

për ta marrë në pyetje të pashpresë

rrotën e mundimit e provoi

dhe mendje zë e bluan

se priftërinjtë atje larg në Ulqin

s’ishin kaq të zinj e të këqij

por më e keqe se çdo torturë

ishte  uria dhe etja

që ia shponin trupin si heshta

derisa një mot më vonë

granatierët francezë shpërthyen burgjet

e Ymer Ago doli i lirë

duke endur rrugëve të Madridit

pa ca burra me fustanellë që hanin mish

e pinin verë dhe luanin karagjyzenë

U foli në cas me gëzim të paparë

se ata burra nga vendi i vet i kish

si Gjuajtës të Orientit në ushtri të perandorit

shërbenin

dhe ata e ftuan e i thanë hajde me ne në armatë

e Ymer Ago lundërtari e harroi anijen

dhe i hipi kalit dhe brodhi Evropën anembanë

nga toka e thatë e Spanjës deri në Borodino

nga Vaterlo deri në Alpe

derisa perandori humbi betejat dhe fronin

dhe ai vetëm mori udhën për në Ulqin

në vendin që në Spanjë i pat thënë

që Servantesin kishin mbajtur të burgosur

autorin e fisnikut të krisur që kërkonte drejtësi

tamam si Ymer Agua që mes ushtrive të perandorit

për të drejta qytetari kish mësuar

dhe që me gjithë dëshirë në Ulqin

të tjerëve do tua mësonte

9 vjet e 9 muaj e 9 ditë

qëkur kish ikur nga vendi i vet

tek Kroji i vashave sërish u gjet

dëgjoi muzikë dhe davet

dhe njerëzit rreth e rrotull pyet

Kush martohet o fisnikë?

e bukura e dheut me një pasha në Bosnjë

zemra i kërceu nga vendi vrik

dora i shkoi përnjëherë në thikë

në mes dasme u vërvit

Dale prisni o dasmorë

vasha ka gjetur të zonë

Dale prit o fisnik, çka po flet

a nuk ke frikë?

Zoti i saj është Pashai

le të pyesim zemrën e saj.

Unë kam qenë i fejuar

ika në luftë e tani ktheva

fatin tim e dua sërish

dhe në mendje i erdhi

një histori e vjetër

për një Konstadin që  pat dhënë një fjalë

dhe se kish mbajtur dot sa qe i gjallë

dhe hipur i vdekur mbi kalë

kish ardhur në jetë prapë

besën e dhënë për të mbajtur

shembull më të mirë skish

tu mbushte mendjen krushqve

se zakoni e ndera e kërkonin

fatin e Ymer Agos ta respektonin

Ymer Ago nis e tregoi

sesi në të zezën Spanjë

kish vuajtur gjithë këto vite

as i vdekur a i gjallë

sesi vajzë e mbretit kur ditët kishin afruar

e kish parë të ligështuar

e pat pyetur se ç’kish

kam dhënë fjalën o princesh

që ti gjendem vashës sime pranë

dhe ajo mbretin kish bindur ta lëshonin

i pat dhen dhe kuaj që egër vraponin

dhe tash sa kish arrirë

fatin e vet për ta gjetur

do rrinte e do hidhte rrënjë

do martohej e do bënte fëmijë

do linte kalin dhe anijen

do lëronte toka e mbillte vreshta

do martonte të tjerë në vjeshta

ndaj fisnikë mos më koritni

vajzën nëmni dhe në paqe ikni

sa të vete njëherë në Spanjë

se mbreti do të më shoh të gjallë

Miqtë dëgjuan dhe u përlotën

qanë për vetën dhe për Ymer Agon

prishur mos qoftë fat i parë

do gjemë nuse tjetër në mëhallë

Ymer Ago u gëzua

holli valle e piu verë

hëngri mish e luajti karagjyzenë

e në delir e kënaqësi mendoi

se legjenda e vjetër sa shumë e ndihmoi

për të fshehur aventurën e vet

në luftë, në ballë me sarakaçenjtë

i buzëqeshi fati i bardhë

jetoi si ftua e vasha e tij si dardhë

shtëpinë plot me miq e kish

i priste me verë e mish

e çdo natë si rapsod

u këndonte ndodhitë

sesi erdhi i gjallë

nga ajo e zeza Spanjë.